“Ik sta graag in de keuken. En ik vind het leuk om mensen te helpen,” vertelt Anneke. “De meest cliënten zijn in de leeftijd van mijn eigen kinderen. Dat geeft herkenning. Het gaat hier natuurlijk wel om mensen met een beperking. Doordat ik zelf weinig opleiding heb, voel ik me soms minder. Hier heb ik dat gevoel niet.”

Niks doorvertellen
Anneke voedde in haar eentje haar vier kinderen op. Het zorgen voor mensen zit haar in het bloed: “Ik wil altijd binnen zijn vóór de cliënten komen. Dan kan ik ze verwelkomen. Als ze dat van tevoren aangeven, schil ik samen aardappels met ze. Dat doen we aan tafel, in de keuken mogen de cliënten niet komen. Ik doe ook af en toe een spelletje met ze en ik heb een luisterend oor. Ik kan goed luisteren en heb geen oordeel, laat iedereen in z’n waarde. Als ik iets heel zieligs hoor, zeg ik dat wel aan een medewerker van Middin. Maar in principe vertel ik niks door! Doordat we met z’n allen in één ruimte zitten, hoort sowieso iedereen alles. Ik voel me niet gauw belast met iets wat me is verteld. Ik neem het ook niet mee naar huis.”

Door tot het af is
In het begin was het wel even zoeken naar haar rol in de keuken en vooral de ondersteuning die ze daarbij kon verwachten: het koken was eerst een betaalde functie, Anneke was de eerste vrijwillige kok. Sommige medewerkers hielpen haar wel, anderen vonden dat lastiger. Naast Anneke zijn er niet altijd andere vrijwilligers voor de keuken. “Maar,” geeft ze aan, “ik raak niet snel in de stress. Ik begin gewoon en ga door tot het af is. De medewerkers van Middin houden me wel in de gaten: ‘Het is 19.00 uur Anneke, je moet naar huis!’.” Haar kinderen vinden het heel leuk dat ze op het trefpunt werkt: “Ze zien dat ik het erg naar m’n zin heb. Mijn dochter komt weleens langs met twee van m’n kleinkinderen.” Anneke hoopt over vijf jaar nog in deze keuken te mogen staan: “Ik heb weleens wat pijntjes, maar zolang het in m’n hoofd goed gaat… Tuurlijk gaat dat lukken!”

Auteur: Lisa Koolhoven