Deze mooie titel kreeg Anita half februari toebedeeld toen de verkiezing werd georganiseerd ter gelegenheid van de start van Middin in beeld. Naast de titel en eeuwige roem, won Anita een geschilderd portret gemaakt door Ed Jansen, een kunstenaar werkzaam bij Zinderin Kunst van Middin. Anita: “Ik weet nog niet waar ik het schilderij op ga hangen, ik denk in de woonkamer. Ik had niet verwacht dat het zó mooi zou worden. Ik vind het zo leuk dat ik deze prijs gewonnen heb, ik denk echt: Dit heb ik bereikt! Je doet al jaren ‘gewoon’ je werk en ineens krijg je een prijs van je collega’s. Ik vind het echt geweldig.”

“Toen ik 12 jaar geleden begon als receptioniste bij de locatie in Kijkduin had ik geen idee wat het vak eigenlijk inhield.” vertelt Anita. “Ik heb bijna alles daar gaandeweg zelf geleerd. Ook kwam ik daar voor het eerst in aanraking met mensen met een beperking. Ik had daar veel contact met de cliënten, dus toen ik vijf jaar later in het kantoor in Rijswijk ging werken miste ik dat contact vreselijk. Ik zie de cliënten eigenlijk een beetje als mijn kinderen.”

Nee zeggen

Anita: “Ik ben iemand die heel moeilijk stil kan zitten, ik houd van aanpakken. Als ik zeg dat ik iets doe, dan doe ik het ook. Helaas zeg ik iets te vaak ‘Ik doe het’. Nee zeggen is lastig, al gaat het tegenwoordig stukken beter dan vroeger. Dat vind ik ook zo heerlijk aan veel van de cliënten hier op kantoor; ze zeggen waar het op staat. ‘Nee dat doe ik niet’ of gewoon ‘Nee.’ En dan denk ik; je hebt gewoon helemaal gelijk! Ik wou dat ik dat wat meer kon. Ik houd zelf van duidelijkheid, dus dat wil ik ook aan de ander geven.”

Meer dan ‘alleen de telefoon opnemen’

Dat de receptie de telefoon beantwoordt en pakketjes aanneemt, dat weten de meeste mensen wel. Maar wat ze nog meer doen en hoe druk een werkdag soms kan zijn, is voor velen onbekend. Anita: “Het eerste uur is een gekkenhuis. Mensen komen massaal binnen, willen parkeren, weten niet naar welke vergaderzaal ze moeten, er staan mensen aan de balie met een afspraak, de telefoon staat roodgloeiend… daarna neemt de drukte vaak niet veel af. Mensen beseffen vaak niet hoeveel tijd we kwijt zijn aan alles. Als er iemand belt omdat hij een medewerker niet kan bereiken, dan doe ik mijn best om hem te helpen. Dus ik bel het gewone nummer van die collega, daarna hun mobiel, laat een voicemail achter, stuur een e-mail. Terwijl je daar mee bezig bent zie je de telefoontjes opstapelen. Dan gaat ook de telefoon voor het parkeren en er staat een bezoeker op de balie te tikken. Je probeert iedereen zo goed mogelijk te helpen, maar soms gaat het gewoon niet. Ik heb een hele fijne werkdag gehad als ik hier met een goed gevoel weg ga, als iemand mij “Dank je wel” of “Wat heb je mij goed geholpen” heeft gezegd. Laatst lag er een doosje chocola op de balie, als bedankje. Daar word ik blij van.”

Auteur: Natalie Lourens