“Vroeger op school had ik nooit echt vrienden en nu wel,” vertelt Maurice. “Ik heb een goede band met mijn familie, dat heeft niet iedereen. Mijn ouders, mijn zus, neven en nichten wonen allemaal in de buurt. Op de fiets ga ik overal naartoe. Ik wil een neven- en nichtendag organiseren. Voor het WK in 2018 wil ik de buurt betrekken bij het versieren van de binnentuin. Feestjes in de buurt ben ik altijd bij, mijn ouders ook trouwens. Ik treed dan op. Mensen geloven dat niet, maar ik kan zingen! Ik pak gewoon die microfoon. Ik ben groot fan van de ‘Toppers’. Inmiddels heb ik twaalf DVD’s.”
Uitzicht van hier tot Tokio
Maurice woont op de twaalfde verdieping van de grote flat op het Haagsebos. Er wonen 28 cliënten en gezinnen die van Middin ondersteuning krijgen. “Ik heb een uitzicht van hier tot Tokio,” laat hij enthousiast zien. “Ik kijk uit over heel Zoetermeer.” Maurice woont hier sinds oktober 2005. Hij was één van de eerste vijf bewoners. Daarvoor woonde hij vanaf zijn zeventiende in een trainingshuis van Middin voor mensen met autisme. “Daar mocht ik na drie jaar al weg. Ik had van mijn ouders thuis al zoveel geleerd: bed verschonen, stofzuigen, afwassen. Sommige kinderen worden thuis verwend, maar dan zeg ik ‘nee, dat is niks voor mij!’” De overgang naar een eigen appartement op Haagsebos was wel groot. De 24-uurs begeleiding werd ambulante begeleiding. En de oppervlakte van zijn woning was vier keer die van zijn kamer in het trainingshuis. Inmiddels heeft Maurice ook daarin zijn routine gevonden: “Op maandag maak ik alles schoon, dat is altijd zo geweest. Mijn keuken is mijn trots. Die heb ik er zelf op mijn hoogte laten inzetten. Ik ben twee meter.”
Geaccepteerd zoals je bent
Maurice werkt sinds 2006 in een supermarkt in Delft: “Ik ben verantwoordelijk voor de diepvriesafdeling. Dat is wel koud in de winter. Ik help collega’s met bijvullen van suiker, koffie en zuivel.” Voordat Maurice bij de supermarkt terecht kwam, werkte hij bij een bedrijf voor behangstaalboeken. Rond de tijd van zijn verhuizing naar Haagsebos werd zijn contract niet verlengd. “Ze konden me daar niet meer begeleiden. De supermarkt was een noodoplossing,” vertelt hij. “Mijn ouders wilden liever dat ik post ging sorteren, omdat ik daar goed in was.” Toch pakte het werken in de supermarkt heel goed uit voor Maurice: “Ik vind nergens anders zo’n topbaas. Hij accepteert me zoals ik ben. Ik ga weleens met hem mee naar voetbalwedstrijden. Dan zitten we in de skybox met eten en drinken en een dekentje over je benen. De bedrijfsleider begeleidt mij op het werk. Daar kan ik altijd mee praten. Hij is superaardig, ook al is hij voor Ajax.”
Over tien jaar ziet Maurice zichzelf nog op het Haagsebos wonen: “Ik ga hier echt niet meer weg. Dat uitzicht! En het is lekker centraal. Als het op m’n pad komt, zou ik de liefde leuk vinden. Mensen hoeven mij niet te koppelen of te pushen. Ik kijk graag naar liefdesprogramma’s, maar ik ga niet zitten smachten!”
Auteur: Lisa Koolhoven