Al sinds haar eenentwintigste woont Siske zelfstandig. Voorheen woonde ze in een groep, maar dat was niets voor haar. “Ik ben eraan gewend om op mezelf te zijn en dingen zelf te doen zoals de planten water geven, stofzuigen en de was”. Ze heeft wel hulp nodig bij dweilen, het bed verschonen en de keuken schoonmaken omdat ze snel moe wordt en last van haar rug krijgt.

Koken onder begeleiding

Ook koken mag ze sinds haar epilepsie niet meer zelf. Als ze een aanval krijgt weet ze niet wat ze doet en dat is gevaarlijk. Daarom eet ze altijd in het trefpunt. “Maar op dinsdag kook ik met mijn hartsvriendin Monique thuis. De ene dinsdag bij haar, de andere bij mij. Onder begeleiding natuurlijk, die eet dan ook gezellig mee. Maar ik wil het wel zelf maken.”
De laatste weken had ze helaas een aantal aanvallen achter elkaar. “Ik moet het zeggen als ik een aanval heb gehad. Dan willen ze weten op welke dag en van hoe laat tot hoe laat. Dat schrijven ze op mijn lijst. Ik krijg dan een kortsluiting in mijn hoofd en ben even in een andere wereld. Achteraf ben ik moe en moet ik uitrusten.”

Knutselkoningin

Op maandag werkt ze van negen tot halfvier in verzorgingshuis De Buren. En op donderdag een halve dag. Ze zet daar met een collega stoelen klaar voor de ouderen zodat zij kunnen sporten. “Misschien wil ik later wel ouderen helpen, maar nu voel ik me fijn bij mijn eigen dingen doen in de groep. Na de stoelen klaarzetten maken we kussens, schorten en slabbetjes. Het is geen betaald werk maar dat geeft niet. Ik word er blij van om iets te maken en het resultaat te zien. Helemaal als het verkocht wordt in de kiosk.”
Ook haar huis is een walhalla voor meisjes. Het staat vol met bakken met materialen om sieraden en kaarten te maken. Wat ze heeft gemaakt geeft ze aan familie en mensen die langskomen. Ook collega’s vragen vaak of ze wat moois wil maken. “Dat doe ik, maar wel voor vijftig cent. Hallo, ik moet het ook zelf kopen. Gelukkig begrijpt iedereen dat. Ik haal het bij de Action of een leuke winkel om de hoek. Dan zeg ik tegen de leiding: Ik ga even kralen halen, doei. Knutselen doe ik het liefst thuis. Op het trefpunt kan het erg druk zijn.”

Strak schema

Naast haar werk bij De Buren heeft ze een strak schema. Op dinsdag gaat ze met de taxi naar de sportschool voor zumbales voor gehandicapten. En op woensdag doet ze mee met de dagbesteding bij het trefpunt zoals handenarbeid, naar de markt, een ijsje halen of boodschappen doen. “We laten ook honden uit, maar dat vind ik niet zo heel leuk. Sommige honden trekken zo hard”. En op vrijdag zwemt ze. “Dan ga ik in mijn eentje heen en weer omdat er geen begeleiding meer voor is. Dat vind ik soms best spannend, maar toch wil ik dat graag blijven doen.”
“Ik heb tegen de begeleiding gezegd dat ik het aangeef als ik hulp nodig heb. Dan maken ze altijd tijd voor mij. Het is maar net wie er dan dienst heeft. Maar het maakt niet zoveel uit wie dat is omdat ik met iedereen makkelijk contact maak. Ik ga wel heel graag met vrijwilliger August naar buiten. We doen boodschappen en praten veel. En hij neemt vaak dingen voor me mee om te knutselen, dat vind ik leuk”.
August is al jaren een geliefd vrijwilliger bij Middin. Omdat zijn zusje een beperking heeft, kan hij hier goed mee omgaan. Lees ook zijn verhaal.

Auteur: Denise van Iersel