Vrouwen en mannen met een beperking willen ook graag moeder of vader worden. Dat is niet nieuw, dat is van alle tijden. Vanaf mijn start in de gehandicaptenzorg, word ik met de dilemma’s van wensouders en professionals geconfronteerd. Middin heeft onlangs de visie aangescherpt, vernieuwd. Waarom nu? Omdat we horen dat collega’s er steeds meer behoefte aan hebben. Dat geldt zeker voor de professionals die in het sociale domein werken, in de wijk. In zo’n zelfstandige positie kom je ook dit soort ingewikkelde vragen tegen.

Visie

Natuurlijk heb je er zelf een mening over, persoonlijk en professioneel, maar onze mensen willen vaak ook weten hoe Middin ernaar kijkt. Moet het altijd kunnen? Moet het altijd mogen? Met de visie ‘Verantwoord ouderschap en kinderwens’ willen we een richting geven. Geen pasklare antwoorden, want die zijn er niet. Eigenlijk zeggen we: er zijn situaties waarin het niet kan en zelfs niet verantwoord is. We kunnen natuurlijk niets verbieden. Het is wel onze professionele verantwoordelijk om te durven zeggen: “Ik vind het geen goed idee.”

Afweging

Om je cliënt te helpen in de afweging moet je met je cliënt in gesprek. Waar komt je kinderwens vandaan? Wat is je behoefte? Heb je een slaapkamer, kun je het betalen? Heb je familie of vrienden die jou en je kind kunnen helpen, als het ingewikkeld wordt? Je brengt zo, samen met je cliënt, de risicofactoren en beschermende factoren in kaart. Als je die optelsom maakt en naar het totaalplaatje kijkt, wat is dan je professionele reactie? En ook: hoe kijk je er zelf, als mens tegenaan? Als je alles afweegt kan het zijn dat je moet zeggen: “Ik snap het, maar ik vind het niet verstandig. Misschien over vijf jaar wel, maar nu nog niet.”

Evenwicht

Onze opdracht is de cliënt te ondersteunen in de weg, die voorligt. Dat klinkt makkelijker dan het is. Ik weet en zie hoe loyaal hulpverleners en professionals zijn. Het raakt me hoever ze meegaan in wat cliënten graag zouden willen. Logisch, je wenst je cliënt het allermooiste toe. Tegelijk zie ik diezelfde collega’s worstelen: wat als het niet lukt? Die enorme betrokkenheid is mooi, maar het is ook een risico. Ik hoop dat de visie helpt het gezonde evenwicht te houden tussen onze persoonlijke en professionele verantwoordelijkheid.

Open en eerlijk

Men zegt dat de zorg minder persoonlijk is geworden. Maar wat mij betreft gaat het er juist nu om dat je je professionele kompas verbindt met je eigen persoonlijke overtuiging. Als je dan vraagt: ‘Moet alles kunnen?’, dan zeg ik: ‘Nee, je zegt toch ook tegen een vriend: dit is genoeg, je krijgt geen drankje meer. Ik bel een taxi.’

Je kunt je cliënt niet beter ondersteunen dan door open, eerlijk en jezelf te blijven. Als professional en als mens.